Hoe het begon
Hoe is het allemaal begonnen…
Dat de tijd snel gaat weten we allemaal, en dat we (te) snel oud(er) worden vinden we geen van allen fijn. We zien het dagelijks als we voor de spiegel staan aan de grijze haren en merken het bij het ronddraaien van de slinger, en worden vergeetachtig… Onze wagens worden ook ouder, maar behalve wat roestplekjes hier en daar , lijkt de verouderingsschade beperkt en zou het niet eens zo opvallen…
Het is jammer dat onze Austins hun levensverhaal niet aan ons kunnen vertellen, hoewel… als je even onder de motorkap duikt en je jouw ogen even sluit… Je hoort de kleppen zachtjes tikken. Gelukkig zijn er heel veel foto´s bewaard gebleven die ons geheugen kunnen opfrissen. Al gauw zul je roepen: “O ja”, “O jee”, en “Weet je nog?”. I
Wat was het een spannende tijd, toen de eerste bijeenkomst in 1975 een feit werd op de Jaffastraat in Utrecht. En wat was het een feest om de andere Austins te zien, drie in totaal. Je had niet gedacht dat ze bestonden! We durfden eigenlijk in het begin niet eens met die kleine gammele dingen de weg op, zo eng vonden we het…maar we deden het gewoon, en ja, je kon er echt mee rijden!! Al gauw gingen we op zoek en kwamen er langzaam gezellige lotgenoten bij in de club.. We organiseerden bijeenkomsten overal in het land en gingen op pad : Delft, Bilthoven, Vlissingen, Nieuw-Vennep, Amsterdam, winter of zomer, sneeuw, regen of storm, het maakte niet uit, als we maar met die karretjes iets konden doen.
Natuurlijk was je op elkaar aangewezen voor informatie over de auto, en hielp je elkaar om aan onderdelen te komen. En wat waren we met onze twee linkerhanden blij met een super techneut als Willem Hol. Op de meetings was iedereen er gewoon, eigenaren MET aanhang, kinderen, honden en katten en ga zo maar door, waardoor het niet een puur mannen aangelegenheid was.
Er ontstond een hechte groep van zeer enthousiaste Austin DRIVERS, die het ook geen punt vonden om het water over te steken om naar de National Rally van de moederclub te gaan. Zo maakten we kennis met de Engelse gekte en kregen velen van ons er vrienden bij, die ook nu nog onze vrienden zijn. Door hun verhalen raakten we nog meer vertrouwd met onze wagentjes.
Lees een artikel over het tweede Lustrum in 1985
